Informacje o istnieniu parafii, a ściślej, kościoła w Brzeziu, pochodzą z 1383 roku. Przytacza je dziewiętnastowieczny autor opracowań historycznych Augustyn Weltzel w pozycji „Chronik der Parochie Pogrzebin” wydanej w Raciborzu w roku 1888. Czytamy tam, że 17 sierpnia 1383 roku Książę Raciborski Jan zapewnia, iż: Proboszcz z Brzezia powinien otrzymać osobne ofiary mszalne od właściciela. Dowodzi to, że w 1383 roku istniał już w Brzeziu kościół.
przy kościele); widok kościoła z roku 1906
Z kolei z protokołu z wizytacji kanonicznej z roku 1679 dowiadujemy się, że kościół powstał już w 1331 roku.
Inne wzmianki obrazujące historię brzeskiego kościoła pochodzą z początków XVII wieku i mają związek z okresem reformacji, kiedy to duża część szlachty górnośląskiej przeszła na protestantyzm. Nie ominęło to także Brzezia, ponieważ zwolennikiem reformacji był także Jan Reiswitz von Kanderzin, który w 1598 roku objął Brzezie po śmierci swojego ojca Jana. Wiadomo, że na początku XVII wieku nowy właściciel samowolnie zaangażował protestanckiego kaznodzieję i osadził go w brzeskim kościele. Sprzeciwiając się tym działaniom władze Raciborza, do którego należała w ówczesnym czasie część Brzezia, zwróciły się do biskupa wrocławskiego Jana VI von Sitscha (1600 – 1608) o ustanowienie w tej wsi katolickiego duchownego. W marcu 1607 roku biskup zwrócił się o to bezskutecznie do von Reiswitza jako patrona kościoła. Brak zgody von Reiswitza spowodował skierowanie sprawy do starosty księstwa, barona Krzysztofa von Proskaua, za naruszenie jurysdykcji biskupa i zarządzeń dworu cesarskiego. Wszystkie te działania okazały się bezskuteczne, ponieważ następca na wrocławskim tronie biskupim, Karol, arcyksiążę austriacki, w 1610 roku wysłał kolejne pismo do von Reiswitza. W tej sytuacji Racibórz chciał połączyć kościół w Brzeziu, znajdujący się w jego dobrach komornych a pozbawiony proboszcza, ze świątynią w Pogrzebieniu. Temu jednak w 1611 roku sprzeciwiła się krajowa izba sądowa, obsadzona w większości przez protestantów.
Wspomniany wyżej protokół z wizytacji kanonicznej z 1679 roku wymienia kościół w Brzeziu jako powstały w 1331 roku, jednak połączony z parafią w Pogrzebieniu. Z zawartego w nim opisu dowiadujemy się, że był poświęcony świętym apostołom Mateuszowi i Maciejowi, zbudowany był z drewna, z polepą z gliny wewnątrz i na zewnątrz. Miał około 18 m długości i 10 m szerokości. Podłoga była wyłożona cegłami, a sufit drewnem. Miał trzy niepoświęcone ołtarze, dlatego msze odprawiano przy ołtarzu przenośnym. W 1644 roku kościół przebudowano. Dzwonnica, także z drewna, miała trzy dzwony. Z wyposażenia wymieniono m.in. dwa srebrne kielichy oraz miedziane pozłacane cyborium, srebrny pozłacany krzyż i monstrancję. Odnotowano, że do dóbr kościelnych należał młyn i staw, a Magdalena Pacharzyna z Brzezia podarowała kościołowi łąkę.
Z opracowania Augustyna Weltzla dowiadujemy się także, że w roku 1697 kościół otrzymał nowe fundamenty i nową w drewnie wyżłobioną chrzcielnicę. W inwentarzu kościół posiadał: dwa srebrne kielichy, miedzianą pozłacaną czarę, srebrny pozłacany krzyż, monstrancję, kadzidło, mosiężną lampę, pięć jednakowych ornatów. Wewnątrz kościoła znajdowało się 17 obrazów.
W 1887 roku w kościele znajdowała się jeszcze stara tablica, która w języku polskim oznajmiała, iż świątynię przebudowano w 1746 roku a prowizorami kościoła byli Mikołaj Jendrzejczik oraz Błażej Cierla. W dokumencie z 1755 roku ówczesny proboszcz Ignacy Skiba skarżył się na zły stan dachu plebanii w Pogrzebieniu. Stwierdził także, że spalona plebania w Brzeziu winna być odbudowana. Papież Pius VII (1800 – 1823) w pierwszym roku swojego pontyfikatu udzielił odpustów zupełnych wiernym, którzy w dzień św. Macieja i św. Mateusza albo w następną niedzielę przystąpią do spowiedzi i przyjmą komunię świętą. Odpust potwierdziła kuria wrocławska 5 listopada 1800 roku.
Kolejny opis kościoła pochodzi z 1828 roku. Miał długość 23 m i 13 m szerokości. Ołtarz główny poświęcono św. apostołom Mateuszowi i Maciejowi. Cmentarz służył parafianom z Brzezia i Nieboczów. Wybitny historyk sztuki, dr Luchs, który w latach 70. XIX wieku opisał prawie wszystkie śląskie zabytki, o kościele w Brzeziu pisał, że jest skromny, drewniany, z uderzająco małym i niskim, płasko zamkniętym chórem. W kościele znajdowały się okna w stylu neoromańskim. Nawa była nakryta beczkowym stropem. Krzyż ozdabiał łuk triumfalny, oddzielający prezbiterium od nawy głównej. Całość była nieźle pomalowana. Ściany boczne miały polepę z gliny pomalowaną na biało. Uwagę zwracał bardzo stromy dach. Wieża stała dość blisko ściany zachodniej.
1911 – 1913
1913 – 1938
1938 – 1945
Parafianie Brzezia od 1898 roku czynili starania o zbudowanie nowego kościoła. Jednak dopiero w 1904 roku zlecenie na opracowanie projektu otrzymał berliński architekt Oskar Hossfeld. Zaprojektował on jednonawowy kościół w stylu modernistycznym, który został wykonanym z cegły klinkierowej, częściowo tynkowany. Fasadę zwieńczono szczytem ze stylizowanymi wolutami. Trzy portale ozdobiono płycinami. Umieszczone w fasadzie dwa okna otrzymały kształt i obramowania wyraźnie secesyjne. Do ściany północnej przylega czworoboczna wieża, nakryta hełmem w stylu neobarokowym, zwieńczonym ostrosłupową iglicą. Budowla ma boczną dobudówkę od północy, stanowiącą niższą nawę boczną. Nawa główna jest nakryta drewnianym stropem z ozdobnymi kasetonami. Trójbocznie zamknięte prezbiterium jest sklepione kopulasto.
Poświęcenie kamienia węgielnego nastąpiło 24 września 1904 roku. Pracami budowlanymi kierował budowniczy Józef Kuballa z Raciborza. Poświęcenie nowej budowli miało miejsce 5 listopada 1906 roku. Kościół ma późnobarokowy wystrój. Wyposażenie pochodzi częściowo ze starej świątyni. Ołtarz główny oraz oba ołtarze boczne są barokowe i pochodzą z XVII wieku. Polichromię wykonał Józef Langer z Wrocławia w 1909 roku. W 1971 roku została ona zamalowana. Stary kościół drewniany, stojący opodal nowej budowli, rozebrano w 1907 roku. 17 listopada 1911 roku w Brzeziu reaktywowano odrębną parafię, do której należały także Nieboczowy, które w 1930 roku zbudowały swój własny kościół. Wkrótce po powołaniu parafii, w latach 1912 – 1913, rozpoczęto budowlę klasztoru. W 1917 roku przybyły do Brzezia pierwsze przedstawicielki Zgromadzenia Sióstr Maryi Niepokalanej z domu macierzystego we Wrocławiu.
