Zarówno szacunek do wieku pani Waleski Bugdol, jak i miejsce Jej zamieszkania – owiana legendą Jagielnia – stanowiły specyficzny nastrój rozmowy.
Pani Waleska Bugdol z domu Mikieta ma 94 lata – urodziła się w Brzeziu pod koniec ubiegłego stulecia – w roku 1899. Ma dwóch synów, 6 wnuków i 6 prawnuków. Mieszka z synem Norbertem i synową Martą. Już od trzydziestu lat jest wdową.
Jest jedną z niewielu mieszkańców Brzezia, którzy uczęszczali do naszego kościółka. Jak wspomina pani Waleska najbardziej interesowała ją wtedy dzwonnica, jej marzeniem wówczas był pociągnąć za sznur i usłyszeć dźwięk dzwonu. Pamięta jeszcze owieczki na Jagielni. Ukończyła 8 klas. Po lekcjach często zawożono ich „do roboty na pańskie pola”. Ale mimo wszystko, tamte lata wspomina pani Waleska najmilej – mówiąc: bardzo „uciesznie” było wtedy w Brzeziu, dużo zieleni, wszędzie ławeczki a prawie całymi dniami, wieczorami, a często i nocami jeździli, spacerowali po Brzeziu bogaci państwo mieszczanie z Raciborza. Szli promenadą na Widok, Jagielnię, a zatrzymywali się w naszych restauracjach/to były restauracje!/- u Barskiego Kulika, Siedlaczka, Proskego – wszędzie było pełno radości i śpiewu.
Jako mała dziewczynka zbierała drobne kwiatuszki, robiła bukieciki i sprzedawała je za 5 fenigów – a ile było radości, że sama „umiała coś zarobić”. Bywała wszędzie, gdzie coś się działo ciekawego.
Od 14-roku życia rozpoczęła pracę zawodową – najpierw u Rejnesa na Ostrogu w popularnej „Cygarowni”, następnie u Chudorka w Raciborzu – jako „pakowaczka”. Zawsze, jak twierdzi, zarabiała dobrze – bo się w pracy bardzo „starała”.
Wspomina momenty, jak powoziła końmi przewożąc towar na „rolwadze”; mówiąc o koniach czuje się ogromnie ożywienie – „to były fajne konie… co to były za fajne konie… – jak mnie widzieli to sami otwierali bramę, myśleli, że to jakiś zawodowy woźnica – joch sie tam niczego nie boła”.
Wspominając obydwie wojny światowe pani Bugdolowa powiedziała: ciężko było ale głodu my nie zaznali, wszystko to na Śląsku jest pomieszane, ale ludzie w Brzeziu zawsze sobie pomagali – i tu wspomina kolejno z wdzięcznością pana Wałacha i pana Stanisława Kasprzyka.
Pani Waleska prócz swoich rodzinnych i zawodowych zajęć dużo czytała, korespondowała z Siostrami Misjonarkami, wspomina jak szyły płócienne koszulki dla Murzynków razem z Trudlą, pani Fiołkowa – położna, z Anną Porębiną i innymi. Dzisiaj, jak mówi, czyta już mało – coś ze wzrokiem gorzej.
Na pytanie o „receptę na długowieczność” pani Waleska mówi: jeść trzeba często ale nie za dużo, wszystko musi być świeże, nie jeść za tłusto – ale masło musi być, ważne są czereśnie, te czerwone na krew, no i oczywiście cytryny”. Do dziś większość posiłków przyrządza sama według własnej receptury.
„No być może, że służą mi też te górki”… Tu dodać warto, że rzeczywiście trudno zliczyć przebyte kilometry przez panią Waleskę – chociażby Jej prawie codzienną drogę do Kościoła…
Tej zimy od listopada, zdrowie nie podwala Jej bywać w Kościele ale na spotkaniu z ks. biskupem oczywiście była. Pani Waleska Bugdol czeka na wiosnę, na nowy przypływ sił, czego Jej bardzo serdecznie wszyscy życzymy.
„Pani Walesko na Wasze setne
urodziny zjawimy się tu na Jagielni
całą parafialną gromadą.”